Bij het lezen van literatuur kwam ik een boek tegen dat me tot nadenken stemde. Het heet “Searching for meaning” van Viktor Frankl, een psychiater, die zijn ervaringen in verschillende concentratie kampen beschrijft op een sobere, rechtstreekse manier. Hij stelt zich daarbij voortdurend de vraag: “Wat is de beste manier deze verschrikkingen te overleven?” Frankl vindt zijn antwoord in het behouden van je waardigheid en de menselijke vrijheid onder alle omstandigheden zelf je houding te kiezen. Mensen kunnen je als varken uitschelden en behandelen. Het is aan jou daarin te gaan geloven en je er naar te gaan gedragen.
Elke dag, elk uur bood het concentratiekamp de mogelijkheid tot het maken van een innerlijk besluit: een besluit die bepaalt of je onderworpen zult zijn aan de dreigende krachten die je de waardigheid als mens ontnemen of een besluit om je innerlijke vrijheid te behouden. Frankl zag mensen op waardige wijze hun lijden dragen, waarbij morele waarden zoals moed en onzelfzuchtigheid werden geoefend en getoond. Daarin ziet Frankl de betekenis van het lijden: de manier waarop het lijden gedragen wordt voegt een diepere betekenis toe aan het leven. Het concentratie kamp is een extreem voorbeeld. Het laat ons wel zien hoe, zelfs onder extreme situaties, betekenis gevonden kan worden.
Heeft mijn leven betekenis?
Het vinden van betekenis in het leven vergroot het gevoel van geluk, vervulling en levenstevredenheid. Betekenis vinden we in ervaringen van schoonheid, kunst, de natuur, werk, relaties. Maar niet altijd en iedereen ervaart betekenis in zijn leven. Pijnlijke vragen naar de betekenis van ons leven kunnen ons bezig houden. De meeste van ons vragen zich wel eens af voor wie wij van betekenis zijn in het leven en welke betekenis het leven heeft.
Voor wie of wat wil jij van betekenis zijn?
“Ik ben voor niemand van betekenis”, is een klacht die ik veel hoor binnen mijn werk en daar buiten. Een pijnlijke constatering die meer of minder waarheid kan bevatten en gepaard gaat met depressieve en sombere gevoelens. Toch lijkt me dat er iets mis is met die constatering. En dat is dat het je afhankelijk maakt van het oordeel van anderen. Natuurlijk het is fijn als anderen je waarderen en dat laten blijken. Helaas doen wij Nederlanders dat niet zo vaak. We zijn eerder kritisch dan opbouwend. Misschien is er daarom wel een “complimenten dag” ingesteld. Maar ik zou de constatering eens willen omdraaien. Stel je zelf eens de vraag voor wie of wat jij van betekenis zou willen zijn. En wat zou je kunnen zijn of doen om dat handen en voeten te geven. Neem eens rustig de tijd om daar eens over na te denken. Het gaat er niet om je leven met nog meer verplichtingen te verzwaren. Zoek niet in je hoofd, maar in je hart naar het antwoord. Kies iets kleins, iets haalbaars, iets waar je jezelf aan wilt toewijden. Happenes will happen!
Geef een reactie